Korporaal in het Franse leger
Na afloop van zijn eerste periode als beroepssoldaat (1796-1804) had Reinier Lindeman binnen een week een nieuw contract getekend. In 1810 nam hij de tijd: hij verliet de dienst op 24 januari en tekende pas opnieuw op 8 april.
Het lijkt erop dat hij minimaal een deel van deze tijd in Amsterdam heeft doorgebracht. Dat valt althans op te maken uit een stamboek uit 1810 waarin onder zijn Signalement staat vermeld ‘Laatstelijk gewoond hebbende te Amsterdam’. In datzelfde signalement lezen we ‘Van Ambacht koperslager’. Mogen we hieruit opmaken dat hij aanvankelijk heeft geprobeerd om in de burgermaatschappij aan de slag te gaan?
Vervolgens ligt het voor de hand te veronderstellen dat hij zijn moeder en zijn zuster zal hebben bezocht. We weten echter niet eens of die überhaupt nog in leven waren; van geen van beiden heb ik enig spoor kunnen vinden.*
En dan is het denkbaar dat hij naar Delft is gereisd om daar zijn twee Helena’s te bezoeken. In dat geval zal hij van een koude kermis zijn teruggekeerd: Helena Vastenhout zat voor vier jaar opgesloten in het plaatselijke tuchthuis.
Hoe dit zij, Reinier nam op 8 april 1810 opnieuw dienst, nu als kanonnier 1e klasse bij het Hollands Regiment Artillerie; hij had getekend voor acht jaar.
Na twee maanden volgde promotie tot vuurwerker (geen functieaanduiding, maar een rang) en weer een maand later werd Reinier bevorderd tot korporaal.
Intussen was het Koninkrijk Holland opgedoekt en was Nederland ingelijfd bij het Franse keizerrijk. Het Hollands Regiment Artillerie werd omgedoopt tot 9e Regiment Artillerie en Reinier was voortaan Frans onderdaan.
In december 1811 werd Reinier overgeplaatst naar de 8e Garnizoenscompagnie in Antwerpen. Hij raakte daar gewond aan zijn linker voet: volgens het stamboek van 1815 zou die ‘verpletterd’ zijn. Kennelijk kon hij zich toch nog redelijk voortbewegen, want op 22 juli 1812 keerde hij op eigen verzoek terug naar het 9e Regiment Artillerie – gelukkig te laat voor deelname aan de desastreus verlopen veldtocht naar Rusland.
Wie daar overigens wél aan deelnam, was dezelfde François Dumonceau die in 1804 zo enthousiast was geweest over het kamp van Zeist.**
In 1813 raakte Reinier alsnog actief betrokken bij de oorlog. In de maanden mei t/m oktober nam het 9e Regiment Artillerie deel aan een lange reeks veldslagen in het kader van de zesde coalitieoorlog, waaronder de beslissende Volkerenslag bij Leipzig (16-19 oktober). Napoleon werd daar verslagen en trok zich terug in de richting van Frankrijk.
Op 30 oktober 1813 vond nog een laatste gevecht plaats, bij Hanau (20 km ten oosten van Frankfurt). Ook hierbij was het regiment van Reinier betrokken.
De geallieerde troepen hielden vervolgens geen halt bij de Franse grens. Op 11 januari 1814 vond in het noorden van België een reeks bloedige confrontaties plaats, die bekend staat als de slag bij Hoogstraaten. Van daaruit trokken de geallieerden verder naar Brussel. Daar in de buurt, bij het plaatsje Halle, werd Reinier op 1 februari 1814 krijgsgevangen gemaakt.
Hij was die dag 30 geworden en drie weken eerder was hij bevorderd tot sergeant.
__________
* Wel weten we dat zijn moeder in 1816 was overleden.
** Willem Oosterbeek. Naar Moskou! Naar Moskou! Memoires van een officier uit de Lage Landen in het leger van Napoleon. Athenaeum–Polak & Van Gennep, 2014.
[20 juli 2019]
Drie eeuwen Hofmans 
2 gedachten over “Reinier Lindeman (10)”