Tussendoor (8)

Daniël Hofmans

Toen ik opgroeide in Rotterdam, had ik twee nichten en een neef, kinderen van mijn tante Edith in Amsterdam. Erica en Inge waren veel ouder dan ik, Tom was van mijn eigen leeftijd. Veel contact was er niet, ook niet nadat ik naar Amsterdam was verhuisd; uiteindelijk verloren wij elkaar uit het oog. Tom overleed in 2005.

Zo’n vijf jaar geleden ontdekte ik dat er nóg twee neven en een nicht waren, kinderen van Jan, de halfbroer van mijn vader, en na de nodige aarzeling stuurde ik een briefje naar Daniël, de enige van wie ik een adres kon vinden.

Op 8 juli 2015 schreef hij terug: ‘Ik was blij verrast van je te horen. Eerlijk gezegd was het mij totaal ontgaan dat mijn vader nog een halfbroer had. (…) Ik ben zeker geïnteresseerd in een uitwisseling van gegevens en stel voor dat ik jouw e-mail doorstuur naar mijn broer Robert (woont al langere tijd in Spanje) en mijn zuster Helga; die kunnen zich ongetwijfeld veel meer herinneren dan ik. Ik zet jou dan in de cc zodat jij gelijk ook hun e-mail adressen hebt.’

Met Robert had ik een korte mailwisseling (hij overleed een paar maanden later), Helga bezocht ik in september in Rolde, maar het zou tot 17 december 2017 duren, voordat wij Daniël en Lilian ontmoetten. Dat was tijdens een door hem georganiseerde familielunch in Oisterwijk. Halverwege zijn opgewekte tafelrede betoogde hij langs zijn neus weg dat ik mij na zoveel jaren alsnog aan de familie probeerde op te dringen… ‘Hij is erger dan jij’, zei Astrid op de terugweg.

Het was wat mij betreft liefde op het eerste gezicht.

Hoe vaak hebben wij elkaar daarna nog gezien? Twee keer bij hem thuis, één keer op de VU bij de opening van een tentoonstelling van Ron van den Bosch, twee keer in de Lochemse Berg, dit jaar in Hotel Vermeer in Deventer, toen de berichten zo onverwacht gunstig waren, en dan nog op 11 september in Oisterwijk en op de 12^e tijdens de lunch op de Es.

En nu is hij dood. Te laat gevonden, te vroeg verloren…